Slaperig loop ik naar voordeur. Trek de krant uit de brievenbus. Check de voorpagina.
Opeens ben ik klaarwakker.
Poehee, die had ik niet aan zien komen.
Het is dan ook nogal wat, wat de NRC Next meldt:
Nederland ontschaapt.
Waarom verdwijnt het schaap uit het Nederlandse landschap?
Snel blader ik naar het artikel. Het begint goed. “Wie een rationele sterkte-zwakteanalyse loslaat op het schaap, ziet meteen: een schaap is een leuk product.” Niet bijster intelligent maar wel “heel hanteerbaar”.
Het zijn die-hards die het hele jaar door buiten staan.
En “Als een schaap tegen je oprent, gebeurt er meestal niks. Da’s makkelijk met kinderen”.
Rende er maar eens een schaap tegen me op.
Maar dan slaat de toon om.
In schapen “moet je zin hebben”, legt een boerenechtpaar uit.
Ze verdwalen, raken bekneld, vallen in de sloot of krijgen uierproblemen.
Iets met mestquota, ooipremie.
Als niche kun je er schapen bijnemen voor de wol, melk of kaas.
Echt verdienen doe je aan schapenvléés.
Daar liggen nog kansen.
Om mijn geliefde schaap te redden moet ik het dus éten?
Dat moet toch anders kunnen.
Ik denk aan crowdfunding. Boeren betalen om schapen te houden.
Of à la Rotterdam: schapen in de stad, of op het dak.
Misschien moet ik m’n carrière omgooien en in de schapen gaan. Een niche is juist goed. Subsidietje erbij.
Gelukkig is de ontschaping nog niet helemaal voltrokken.
Ik ga m’n fiets pakken. Naar de schapen toe.
