Uncategorized

Ik ging naar Maastricht

I

Ik ging naar Maastricht. In de trein las ik ‘Dit zijn de namen’ van Tommy Wieringa. Ik leefde in een andere dimensie. De bomen, huizen en fabrieken die aan me voorbij trokken deden vreemd aan. Ze strookten niet met de wereld van het boek.

II

Ik was in Maastricht met vriend P. Hij haalde me op van het station. We dronken koffie op het Onze Lieve Vrouweplein. In het café waar ik ging plassen was het donker, op een fijne manier. Plavuizen op de grond, geurend hout, oude schilderijen en portretfoto’s aan de muur.  Het café wasemde bier. Hier zou ik graag eens terugkomen tijdens carnaval. We bezochten de Onze Lieve Vrouwekerk. Die was nog donkerder dan de kroeg. Het wasemde geen bier. Wel wierook.

We liepen langs chique winkels. Ik vond dat dat ik hoognodig een jurkje van Marc Jacobs nodig had. Of om het even welke high-end fashiondesigner. Andere keer. Komt goed.

In het ziekenhuis op de intensive care stond een oudere vrouw met halflang wit haar en een vriendelijk gezicht aan het bed van haar man. Haar ene hand op haar hart, haar andere om de hand van haar slapende echtgenoot. Ze prevelde iets tegen ons in gebrekkig Nederlands. Ze kwam uit Joegoslavië. Bestaat dat eigenlijk nog,  Joegoslavië?

III

Ik vertrok uit Maastricht. Op station Randwijck vergat ik in te checken.  Zal de hitte zijn geweest. Of het bezoek aan de IC. De conducteur was aardig. Ik mocht van haar inchecken bij het overstappen in Sittard.

In Sittard stond de volgende trein aan de overkant klaar voor vertrek. Ik trok een sprintje en sprong in de achterste wagon. Ik wilde net gaan zitten toen ik me bedacht: vergeten in te checken. De net passerende controleur zei: “Loop maar naar de voorste wagon, dan kun je er in Roermond even uit om in te checken. Sittard – Roermond krijg je van mij kado.” Hij wist niet dat ik van zijn collega ook al Maastricht – Sittard kado had gekregen. Ze delen graag kado’s uit in Limburg.

 

Ik las niet verder in ‘Dit zijn de namen’. Ik houd niet van lezen met bezwete oksels en plakkerige handen. Het landschap paste weer bij m’n huidige toestand. Nog een half uur tot Den Bosch.

 

 

Next Post

You Might Also Like